Op het erf van een kunstenaar
Op het erf van een kunstenaar
(na een bezoek aan het erf van Anton Heyboer)
Rommel denk je
rommel zie je
alweer een stapel hout
allang begroeid – met zacht schoon mos,
dat glinstert in de zon.
‘En wat is dit?’
een metalen ring
krakend van rode roest
‘Oh dat –
dat hoort hierbij: ‘
Metaal om dieren mee te binden
neusgat – mondhoek – zachte hals –
aangespoord met grof geweld
de wagen in
op naar de slacht.
En vol verbijstering
scheurt door mijn lijf:
niet alleen maar vee
Wat hier nu ligt – onschuldig hout –
bewijst de wreedheid
Bewijst de mens.
Geschreven na een bezoek aan het erf van Anton Heyboer, waar ik een stapel hout van de vee-wagons ontdekte (ja, je weet wel welke), die hij had opgekocht.
Omdat het voor hem cruciaal was nooit te vergeten wat de mens werkelijk is. Dat had zijn haat. En niet alleen om de horror van WO II.
En ook om nooit te vergeten wat de werkelijke kern in wezen dan wel is.
Niet dat hij dat ooit kon vergeten, het was zijn leven. Het maakte zijn kunst.
Een kunstenaar is soms iemand die zulke dingen nu eenmaal doet: om zich heen verzamelen wat hij (of zij) nooit over het hoofd wil zien.
In de hoop dat anderen dat ook kunnen zien.
Ook op dat stille, in zichzelfgekeerde hof, dat zo weinig bezoekers tot zich toelaat.
Hierbij: foto’s van dat erf.
Lees ook: The twilightzone. En hier meer over Anton Heyboer.
3 reacties
❤
Werkelijkheid
Marjan, dank je! Dit is zoals het is. En het is nooit uit te leggen, maar het is je toch gelukt.
Er zijn mensen, die bij ons verbijsterd naar al die rotzooi kijken. Maar er zijn er ook die alleen maar kijken en niet willen stoppen met kijken. Die snappen waarom we hier toch in blijven wonen. We kunnen niet meer anders. In bijna alle huizen kom je keurige muren tegen, keurige meubels, keurige gewoontes en zelfs keurige hersens. Even lijkt dat de oplossing, geen kou, geen vocht, tocht, verzakkende deuren en ramen. Heel even, en dan wil je weg, zo snel mogelijk. Terug naar wat werkelijk is.