Kunst is volslagen onzin (Maar waarom gaat het dan niet weg?)

Kunst is volslagen onzin (Maar waarom gaat het dan niet weg?)

Kunst is volslagen onzin. Het heeft nog nooit enig nut gehad. (Maar waarom gaat het dan niet weg?)

Laat het maar onzin. Laat het gaan

De dichter Menno Wigman, stadsdichter van Amsterdam (2012-13), helaas zojuist overleden, en veel te jong, vertelde hoe hij pas van streep kwam, toen hij:

-ophield met zoeken en zijn hersenen te pijnigen met denken,

-stopte met zich te vergelijken met grote, of andere schrijvers,

-de dwang om schoonheid na te streven losliet, en

-toen hij weerloos was, en dodelijk kwetsbaar bleek:

Toen ik begon te schrijven – Menno Wigman.

Als zoon van een verziekte generatie sneed
ik sierlijk in mijn vlees. Ja, ik heb liefgehad,
ik dronk wat, reisde wat – nog had ik niks beleefd.
Ik geselde mijn geest, zocht het bij Proust en Yeats,

verloor me in muziek en viel toen stil. – Later,

veel later. De dood stond aan mijn autodeur te rukken
en ik schrok weerloos wakker in een witte zaal.

Toen schopte ik de Schoonheid van mijn schoot

en kwam ik grimmig zingend op verhaal.

Overigens: de titel van bijgevoegd artikel van Maria Barnas uit de Volkskrant: Wrang maar prachtig geformuleerd relaas van een magistraal falen, lijkt mij hier wat verwarrend. Het falen lijkt hier op het gewone, frustrerende, dagelijkse gedoe te slaan. Dat is een wereld. Ook al dringt die zich nogal aan ons op.  Maar in het hier aangehaalde gedicht zie ik hoop: tenslotte kwam hij op verhaal (grimmig zingend: het leek eerst wel grommen, maar het bleek toch ook wel degelijk zingen te zijn). Hij kan eindelijk bij zijn kunst! Er is meer dan alleen de frustratie! Hij lijkt een vermoeden van een andere wereld te hebben, andere mogelijkheden. Of… zit ik er nou weer helemaal naast?

Hierbij: detail uit… verduld, ik ben vergeten uit welk werkstuk. (Is tenslotte ook kunst. Volslagen onzin, dus.)