Met je ogen dicht

Met je ogen dicht.

Met je ogen dicht tekenen, dat lijkt onbegonnen werk. Toch gebeurt het. Niet door de minste kunstenaars ook. Dansers doen het soms net zo: De tango zonder te kijken.

Ik weet zelfs van sportklimmers dat ze blind klimmen in hun trainingen verwerken. Toch iets gevaarlijker dan tekenen zou je denken.

Maar waarom dan?

Je wordt je bewust van wat je aan het doen bent. Het scherpt je zintuigen. Andere zintuigen. (Er zijn zelfs blinde schilders.)

Als je het doet verandert je uitgangspunt. Daar draait alles om.

Een:    je waagt het er op.

Twee:  er ontstaat zo maar iets, als vanzelf. Geen ontkennen mogelijk, je kunt het voelen.

Drie:   durf dat dan te laten bestaan. Respecteer wat er nu opduikt. Denk niet. Oordeel niet.

Vier:    stop eerder dan je anders zou doen. Douw niet door omdat je vindt dat dat moet.

Blijf er van af.

Kijk, mama, zonder handen!

Als je een kind leert fietsen houd je het ook niet eindeloos vast. Je laat los. Vroeg of laat.

Tot hun plezier, of soms tot hun schrik, blijken ze zelfstandig verder te kunnen.

En het geëxperimenteer begint.

Zelf doen!

Waarom zou jouw creativiteit diezelfde vrijheidsdrang niet bezitten?

Weet jij wat er tevoorschijn wil komen? Welnee.

Dat is pas eng zolang jij je eigen eisen stelt. Denkt. Vastklampt. Piekert. “Ja, maar…”

Je creativiteit is een hele dame

Laat het haar zelf doen! Pas daar zitten de wondertjes.

Dus. Ogen dicht, adem in, en geef je over.

Heb er plezier in, wees nieuwsgierig.

Laat maar komen.

Hierbij (een detail van) de serie van 24 kleine, met gesloten ogen gemaakte houtskoolwerkstukken van Willem de Kooning. Drawings with eyes closed uit 1966. Hij probeerde ook te tekenen met de “verkeerde” hand, of met twee handen tegelijk, enzovoort. (Ideetje?) Deze serie is een onderdeel van dat experiment. Lees ook Noli me tangere.