Roepende in de woestijn?

Roepende in de woestijn?

Roepende in de woestijn? Waarin een niet zo’n heel kleine stad in Nederland dan toch weer nou net even te klein blijkt te zijn.

Treurigheid troef: al diegenen die zich met man en macht inzetten – in dit geval  bijvoorbeeld (want het zijn er zoveel meer) Ron Jagers en De WAR , in een stad in het centrum van dit land – raken razendsnel ondergesneeuwd door politiek spel, ernstige kortzichtigheid en (zoals het er uit ziet) eigenbelangen. Waar zetten zij zich voor in? Voor de alternatieven die kunst biedt. Voor het zoeken naar de mogelijkheden die er bestaan om iets echt fatsoenlijks van je leven te maken. En: misschien dat van anderen. Maar… money talks. Waar is dat verdulde niet zo.

Soms raakt er zo’n gangmaker (als Jagers) voldoende gedemotiveerd om zijn ooit toegekende stadspenning (vanwege bewezen, en onvermoeibare inzet op cultureel gebied) met enig theater letterlijk te begraven.

Een moment om wel degelijk stil bij te staan. Want welke gedachten omspoelen ons?

“Kunst en cultuur? Ai!” Dat geeft kennelijk hoogstens irritatie en een verdomd vreemde smaak in de mond. “Kunst is dat wat ontstaat als je niet alles weet? Wat heb je daar dan aan? Geld, dat kun je tellen.

Weg met kunst. Kunst en cultuur valt niet te verkopen. Het is al verdomde lastig dat het maar niet vanzelf wil verdwijnen. (Wat is dat toch?)”

En alle roeptoeters op je bol lijken soms even helemaal niet te helpen, in die woestijn.

Hierbij; impressie van het moment vlak na de begrafenis, in pixeltjes. (De foto’s zijn van Nico Brons). Ron begraaft zijn stadspenning.

Hier een 30 minuten lang verslag van dinsdagavond, de avond die er aan vooraf ging. (Met meer uitleg over De War.)