Manon Lescaut

Manon Lescaut

Manon Lescaut. Gisteravond. Ben wandelen heeft iets toe te voegen.

‘Het Nederlands Philharmonisch Orkest liet Puccinnis muziek stromen waar de regisseuse iets op had gevonden: een driedubbele stapeling van concepten; alles wat ik zag leek dichtgetimmerd. Echter met de ogen dicht volop ruimte voor verbeelding; dan val ik alleen wel in slaap dus dan toch maar weer oogjes open… gelukkig is zanger Thomas Oliemans ook een fijn acteur; verder meer goede stemmen én een geweldige Il Cavaliere: Renato des Grieux. Hem zou ik blindelings de woestijn in volgen… gaat ie potdomme achter de in mijn oren toch wat tegenvallende Manon Lescaut aan én Eva-Maria Westbroek moest tóch al bitterzuurvervelend spelen; dat helpt ook niet echt… terwijl wij vooral om haar waren gekomen. Dirigent Alexander Joel mogen ze nog eens vragen; hij hield er de broodnodige beweging in. Afijn, meer dan genoeg drama…’

Hierbij: (detail uit) een impressie van Manon Lescaut.  De Nationale Opera.