Doen – als kunst

Doen – als kunst

Doen – als kunst: Er zit gewoon niks anders op voor mij als schilderende kunstenaar:

ik kaats ogenblikkelijk de impuls die me triggert terug. Het idee dat ik krijg, het eerste dat ik “zie”. Als vanzelf.

Raak en effectief, zoals een goeie tennisspeler ogenblikkelijk de bal terugslaat. Razendsnel ontstaat er een werkstuk, waarin die allereerste impuls recht overeind blijkt te blijven: al is dat iets wat ik pas later vaststel. Want wat blijkt: die blijft leven in dat werkstuk. Helder en levendig.
Niks gepuzzel en gepeuter, want daardoor gaat de oorspronkelijke kracht verloren, althans voor mij. Ik kan het moment van handelen nog wel wat “oprekken”, als ik zo graag een met veel kleur gevuld schilderij tevoorschijn wil zien komen, maar niet eindeloos, want dan gaat de geest eruit. 

Een enkel moment

Ik moet juist niet lang doorwerken. Ik raak dan afgeleid door andere mogelijkheden, en ga daar wellicht teveel op in. Dat is ook waarom ik eigenlijk amper kijk. Niet naar m’n onderwerp, niet naar het werk dat ontstaat.
Je zou zeggen: het zit ‘m helemaal in de actie, in de handeling, die min of meer toevallig ook nog lijnen, compositie en kleur voortbrengt. Dat zijn de dragers.  Het onderwerp, het materiaal, de techniek, dat doet er allemaal niet eens zozeer toe, maar wel:

Het doen – als kunst. Iets in me weet uitstekend wat er gebeuren moet. Enkele korte momenten, het gaat sneller dan het licht.
En daaraan vooraf gaat het “ontvankelijk” (durven/ willen/ kunnen) zijn.
Dus: bereidheid tot waarnemen, en bereidheid tot ogenblikkelijke reactie.
Geen plaats voor argumenteren, doordenken en zoeken, maar het als vanzelf laten gebeuren.

Puzzelen is overbodig, als je je veilig durft te voelen in de wereld die je eigen intuïtie je aanbiedt. Blindelings handelen.

Anton Heyboer

Waarom? Het schenkt zoveel. Het maakt het allemaal nogal echt. Misschien is dat wel een langlopend,voortdurend experiment voor mij.

Dit herken ik ook in het indrukwekkende oeuvre van Anton Heyboer. Na zijn periode van grote, diepmenselijke ontdekkingen die hij uitdrukte in zijn etsen, hoefde hij, nadat hij zich definitief uit de kunstwereld had teruggetrokken (omdat hij weigerde alleen maar een investering te zijn natuurlijk) alleen nog maar de dingen te laten komen. Ook als dat zich eindeloos herhalende thema’s waren. Dat vloeide als vanzelfsprekend voort uit die eerdere ontdekkingen.

Verf, papier en je ogen dicht. Meer niet. En dat is niet zo gemakkelijk om te begrijpen. Omdat het zo simpel lijkt.

Oer 

Natuurlijk kun je de ene kunst niet met de andere vergelijken. Niet gemakkelijk. En meningen zijn altijd stoorzenders. Maar dit is belangrijk:

Oorspronkelijkheid. Een woord om tot je door te laten dringen: oor komt van oer.

Hierbij: De allerlaatste klaproosjes, nummer III, acryl 75 x 60 cm, ’11. Zie Gallery.  Echt. Intuïtie. Nog een uit deze serie: Kijk bij Uitgeslapen.

De aanstaande grote Anton Heyboer expositie. Meer Anton Heyboer. En kijk eens bij Luciano Fontana.