Voor het mooi ga je niet. David Altmejd en Friedrich Kunath in Kunsthal KAdE (1)

Voor het mooi ga je niet. David Altmejd en Friedrich Kunath in Kunsthal KAdE (1)

Voor het mooi ga je niet. David Altmejd en Friedrich Kunath in Kunsthal KAdE

Friedrich Kunath

Ik ben er bijna ingetrapt. Je dreigt je helemaal te ontspannen in de grote ruimte met de rode vloerbedekking, vriendelijke kleurtjes en romantische schilderingen, van Friedrich Kunath. Hij krijgt het voor elkaar. Je zakt diep weg in een sofa en kijkt gerustgesteld om je heen, na de schok van de werkstukken van David Altmejd op de benedenverdieping. (Voor het mooi ga je niet naar kunsthal KAdE in Amersfoort.)

Huh?

Maar wat is dit voor een zeurende behoefte bij jezelf aan veilig, mooi en vroeger? De rust duurt maar kort. Een eeuwig terugkerend muziekje besluipt je, en vlak daarop de tekst daarvan. Tergend. Plots krijg je argwaan over alle beelden die je ziet. Zo zoet, het glazuur springt van je kiezen. Dan het gaat snel: geen kans om te genieten van enige rust. En dan zie je het ook overal om je heen: ieder beeld is in tegenspraak met zichzelf. Minstens een keer, maar vaak nog vele malen meer. Hij haalt alles onderuit en jou en je sentimenten erbij. Dat is het spelletje dat Kunath met je speelt: blijf je hangen aan je nostalgie, of niet? 

Verleiden en torpederen

En ik wil zo graag. Ik ben ook nog eens gek op een echt goede tekenaar of schilder… En even lijkt het alsof hij dat echt wel kan en doet allemaal. Maar Kunath kent geen genade: overgetrokken projecties en zeefdrukken. Nageschilderde schilderijen. Frederic E. Church (de Amerikaanse tegenhanger van Caspar Friedrich, de 19 e eeuwse schilder van romantische en alles overweldigende natuurlandschappen) wordt genadeloos ingezet om zichzelf de das om te doen: bovenop het weidse berglandschap in dromerige tinten staat een cartoonesk mannetje (uit De Lach?) potlood te venten. En dat niet alleen, want: naar wie? Naar het niets. Ook dat nog. Tevergeefsheid van een diepe treurigheid. Titel: LA cosmos.

I love melangoly zegt een enorme button op de grond. Titel: I don’t.

In een wandschildering, in spiegelbeeld, onomkeerbaar, onontkoombaar achterstevoren: First life takes time – then time takes life.

Hoe kun je ooit uit deze wurgende val van verlangen naar wat er niet is raken?

Het is als de pijn van het betere gebroken hart…

(Lees deel twee, over David Altmejd)

Hierbij: een klein stukje van de installatie van Friedrich Kunath: het speelse, eeuwig onbevangen werk van Alexander Calder, zowel in de tijd als qua inhoud iets dat al gauw tot een herinnering kan worden. Een herinnering aan iets dat verloren is geraakt. Dat je jezelf op zou kunnen hangen aan zoiets vluchtigs! Te teer om het gewicht te houden. Onmogelijk om in evenwicht te houden met de mobile. Of: dat zoiets ongrijpbaars de aanleiding kan zijn om jezelf op te hangen. Een dodelijke fictie? De dubbelsolo Self-Fiction in Kunsthal KAdE duurt tot 1 januari 2017.