Voor het mooi ga je niet. David Altmejd en Friedrich Kunath in Kunsthal KAdE (2)

Voor het mooi ga je niet. David Altmejd en Friedrich Kunath in Kunsthal KAdE (2)

Voor het mooi ga je niet. David Altmejd en Friedrich Kunath in Kunsthal KAdE (2)

Twee solo-exposities, dat is teveel voor een enkel blogje, vandaar. Kijk hier voor deel een.

David Altmejd

En dan is daar David Altmejd. Net als bij Friedrich Kunath: je komt er tegenwoordig niet met gewoon een schilderijtje, een totaalbeleving moet het zijn. Popconcert, luxe winkel of restaurant, en ook als beeldend kunstenaar heb je pas impact met groot, meer en nog meer. Alle zintuigen aan dek, de bezoeker wordt overrompeld en ondergedompeld. Dat kan ook maar zo maar in deze tijd: alles is mogelijk en alles mag. Impulsen komen van alle kanten, en in een kakofonie van mogelijkheden wordt alles (ad hoc, intuïtief?) bij elkaar geveegd en en aan elkaar gevoegd. Een collage van alle mogelijkheden, op ieder gebied. Een breinbreker, een uitdaging, een spel.

Rawhide

De neerslag van een beelddenkend brein, waar de gedachten als een op hol geslagen kudde runderen over de vlakten denderen. Niet te stoppen: ik denk aan de cowboyseries van weleer. In zwart wit. Het is maar goed, dat beelddenkers ertoe besluiten om kunstenaar te worden, want dan kunnen ze daar nog iets mee. Dan kan het zin hebben. Ook bij David Altmejd raak je overdonderd.

Maar je ziet wel een structuur:

Een: hij bouwt op en breekt weer af. Mensen gaan kapot of veranderen in weerwolven. Spiegels versplinteren.

Twee: hij verbindt alles met alles – net zoals in onze wereld met razend tempo alles met alles verbonden wordt.

In Kunsthal KAdE is een plexiglazen structuur te zien, vol dunne gespannen draden in allerlei patronen. Verdiep je daarin, en je krijgt onherroepelijk het gevoel gevangen te zitten in een zich steeds uitdijend world wide web, ogenschijnlijk overzichtelijk maar zonder overzicht: ‘You will be assimilated. Resistance is futile”.

Ja, ik zie een gave kokosnoot liggen, een gapende trechter daarachter, en aan de andere kant iets dat op uitgangen lijkt en beschadigde of verteerde resten. (Verhip, het blijkt Le ventre te heten: de buik.) Een lichaam met al z’n samenhangen die we ons nooit bewust kunnen zijn, de man is ook nog bioloog.

Alles wordt verzwolgen en verteerd.

Over verbinding gesproken

Wat het werk van beide kunstenaars verbindt is bittere angst, lijkt wel. Angst voor het niet-zijn. Voor de volstrekte verwarring. Waarmee beide kunstenaars onze ondergrondse gevoelens, onze tijdsgeest spiegelen. Letterlijk en figuurlijk soms.

Ja: je kunt wel hevig verlangen naar wat er niet is, maar dat IS er dus niet (Kunath).

Ja: het is vernietiging alom, en alles kan kapot. En dan is er dus niks. Maar toch is er enige hoop: wat dreigt te vergaan kan (letterlijk) uitkristalliseren. (Altmejd).

Quiz

En wij dan? Wat moeten wij daar dan mee?

Juist. ‘To be or not to be. That is the question.’

Self-Fiction

Self-Fiction is de titel van de tentoonstelling. Zou dat de oplossing zijn: dan maar een lapje zoeken om jezelf voor te houden?

Nostalgie, of verbijstering, alles om maar een andere kant uit te kunnen kijken?

Opluchting door herkenning van het gevoel van vervreemding?

En soms… heel soms denk ik: heeft er hier niet iemand grote lol erin om iedereen op het verkeerde been te zetten? Om uit te dagen?

Ik zou zeggen, ga kijken, begeef je in dit griezelkabinet.

Kijken of jij er wel tegen kunt.

(Terug naar deel 1. Over Friedrich Kunath.)

Hierbij:   Le ventre van David Altmejd. De dubbelsolo Self-Fiction in Kunsthal KAdE duurt tot 1 januari 2017. Beelddenken: lees het krantenartikel over Maarten Baas. Meer over vervreemding in de kunst volgt, en hier lees je meer over intuïtie.