David Hockney’s portretten

David Hockney’s portretten

Kijk hier even: de Engelse schilder David Hockney over zijn laatste portrettenserie. Op 1.57 minuut kun je helder zien hoe hij geprojecteerde foto’s gebruikt als basis van het schilderij, dat hij verder gewoon naar model schildert. Niet dat hij niet uitstekend in staat is om uit de losse hand een model na te tekenen, maar dit kwam hem goed uit, kennelijk. Daar zit hij ook helemaal niet mee, want hij is verduldemienekes niet de eerste kunstenaar die vormen van projectie gebruikt, lees strakjes maar eens over zijn eigen onderzoek naar de camera obscura. En het blijft nooit bij het ‘alleen maar overtrekken’ van zo’n projectie, er is nog wel wat meer voor nodig. In Hockney’s geval: een knetterend kleurgevoel, theater en oeverloze werkdrift. Schilderbeest. Het is altijd overdonderend bij hem: ‘big, bigger, biggest’, die woorden zitten niet alleen in zijn titels.

Pop Art

Het is een serie portretten van de mensen om hem heen. Heel logisch als je portretten schildert – voor ze het weten zijn die mensen om je heen je model. Mijn atelier staat vol vrienden en familieleden. En zo rond je tachtigste, zoals Hockney, kijk je zeker weten om je heen naar de mensen met wie je al het lief en leed van je leven hebt gedeeld. En geef je daar vorm aan. In zijn geval: een pop-art geheel van 82 portretten en een stilleven. Een enkel uitgebreid kunstwerk. Het was kennelijk niet zijn doel om intense een-op-een ontmoetingen weer te geven, de personen lijken niet veel uitstraling te hebben, zijn meer decoratief dan psychologisch aangepakt. Kleurige buitenkanten, maar veel leven zit er niet in. Onderworpen aan een groter plan. Raak, maar niet intiem. Niks an, eigenlijk, maar ‘big’ natuurlijk.

Toch…

Maar, waag je er in, in dat kunstwerk, en je staat ineens in zijn schoenen. Toch wel enige stof tot overpeinzingen. Een beetje toch. En dat bij Pop Art. (Waar Mark Rothko al zo van griezelde… Geen enkele diepgang, vond hij.)

(Ook bij Hockney heeft een model commentaar op een groene neus, dat overkomt mij ook, maar ja, je schildert niet om te flatteren.)

Hierbij: enkele van de serie portretten van Hockney. Vergelijk het type impact van deze portretten eens met die van Alice Neel: Art is the wrong word. Tot 29 mei 2017 : David Hockney in The Tate in London. Bekijk hier enkele portretten van mijn hand.