Uitgeslapen (met Jackson Pollock)

Uitgeslapen (met Jackson Pollock)

Uitgeslapen?

Op mijn meer uitgeslapen momenten besef ik soms, dat het schilderen voor mij vaak draait om de handeling zelf.

Het draait niet meer om wat ik wil uitbeelden of bereiken, maar om de manier waarop. Daar kun je een hoop aan beleven.

Natuurlijk geeft ieder beweging van een hand die een penseel vol verf op het doek zet een spoor. Dus er ontstaat toch iets.

Verf z’n eigen sporen laten trekken: schilder Jackson Pollock (1912) was daar een gigant in. Hij beschrijft het zelf zo. Het gaat om het uitdrukken van zijn gevoel. Niet om een illustratie daarvan. Geen afbeelding als aanleiding, alleen maar luisteren naar de ritmes en bewegingen van binnenuit, kijk maar.

Een andere manier van sporen laten ontstaan is zoals een Zen monnik dat doet. Als die zich aan het schilderen zet, die gaat het om de geestelijke houding. De rust en vrede. (Geeuw.) De enkele toetsen inkt op het rijstpapier leveren daardoor zulke heldere en schone beelden op, vermoed ik. Levendig en oorspronkelijk. 

Ik ben geen Pollock en geen Zen- boeddhist, ik schilderde (hier) gewoon de allerlaatste klaproosjes van het jaar. Een paar vegen, een paar toetsen.

En dat was een hele ervaring.

Hierbij dus: De allerlaatste klaproosjes van het jaar, nr IV, acryl op papier, 65 x 50 cm, ’11. Uit een serie van vier, kijk hier voor een andere. 5 minuutjes Zen, en kijk op minuut 2 voor het schilderen. (Voor X.)