Donkerbruine vermoedens: beroepsgeheimen

Donkerbruine vermoedens: beroepsgeheimen

Donkerbruine vermoedens: beroepsgeheimen van kunstenaars zijn niet altijd even fris, begin je wellicht te begrijpen. Gewoon bruin is zelfs niet altijd gewoon maar bruin:

De wraak van de inktvis

Sepia is een kleur ergens tussen grijs en bruin in, je kent het ongetwijfeld van oude foto’s. Niet die zwart witte, maar de nostalgisch bruinige. Dat doe je tegenwoordig met fotoshop, maar daar is de Zeekat niet mee geholpen, het arme beest. Zo zit ie met al z’n acht armen achter de meiden aan in de wijde, wijde zee, zo belandt hij bij je op tafel als Calamari, en hangt z’n skelet als kalkrijk knabbeltje voor de vogels in je volière (het ligt vaak als Zeeschuim op het strand: dat zijn de ontslapenen).

Ach. En dan pikken ze ook je inkt nog in! Die je eigenlijk als verdediging had willen spuiten – juist om vijanden in de war te maken. Pech, deze vijanden raken niet door de war: mensen

Ze noemden hun inktpot calamarium, de Romeinen al, en doopten eeuwenlang hun ganzenveer in je inkt om ermee te schrijven. Ook dat nog. Zo blijft er toch niets van je over? Of om ermee te tekenen en schilderen, nog steeds zelfs. Ook ikzelf, mea culpa. Kunstenaars, onbetrouwbaar volk.

Er waren altijd al vele, vele geheimen, onder die kunstenaars, maar zelf zij werden ook nog wel eens voor het lapje gehouden. Met zeer onaangename gevolgen… Is dat de wraak van de Inktvis misschien? Ik mag wel oppassen. Dus lees ook de volgende blog over mijn beroepsgeheimen: Meer beroepsgeheimen en Napoleon. (Nog even geduld.)

Hierbij: De revue – andersom, detail van een sepia tekening van mijn hand, ergens uit de jaren ’70, zie aldaar. Kijk ook eens bij: Mijn beroepsgeheimen, en Inktzwarte beroepsgeheimen. Alle teksten over beroepsgeheimen op een rijtje.