Het begon allemaal in 2008…

Het begon allemaal in 2008… 

Tegen die tijd had ik helemaal uitgedokterd waar de kracht van mijn manier van werken vandaan kwam, waar het ‘m nou allemaal in zat: in het toeval.

Dat dat bleek meteen verslavend, zodat ik besloot om met ogenblikkelijke ingang alle toeval in m’n werk toe te laten. Ik pakte m’n schilder-, en tekenspullen en stapte over de drempel van m’n atelier. Overal – dat werd mijn atelier. Naar buiten en maar kijken waar ik terechtkwam en wat er zou gebeuren. Zoals de draaimolen op de Parade. (Zie de afbeeldingen). En wie ik zou ontmoeten ook. Iedere ontmoeting werd een mix van twee mensen – en mijn verf. Iedere gebeurtenis bleek pure alchemie, met mijn verf als een van de ingrediënten. Verrassing. En als ik maar het simpele lef heb me daar blindelings aan over te geven,  telkens weer, levert dat werkstukken op die me mateloos blijven boeien. (Lees door na de afbeelding.)

Toeval

Als ik me er niet mee bemoei, met wat mijn eigen wensen of eisen zijn, dan valt me van alles toe. Onverwachte wendingen. Toeval heet dat. Er is geen enkele vorm van hiërarchie: alle onderwerpen zijn van even groot belang. Alle materialen of formaten ook. Het draait niet eens om het onderwerp. Het draait om het moment waarop ik schilder. Als ik zie hoe iemand helemaal opgaat in een eigen moment van puur spel, wat naar mijn overtuiging uiterst creatief is, dan ga ik ogenblikkelijk in actie. I’m a sucker for creativity. Ik herken er de flitsen van, en haak daar meteen bij aan. Mee-doen in de zuiverste vorm, delen. Een sporter, een kind, een hond, een danser. Kijk niet op ze neer. (En lees door na de afbeelding.)

Jottem! 

En dat is echt niet hetzelfde al het tekenen of schilderen van een ‘bewegend model’, wat op zich al behoorlijk lastig is om te doen. Het is meer een speuren naar de kleine (of grote) explosies van levensplezier. Overal om je heen. Dat ik dan vaak dansers tref, muzikanten, kinderen, theater, publiek dat uit de bol gaat – dat is logisch: dat is bij uitstek hun territorium. Zij zijn het die eventjes zo ‘echt’ leven als ik bedoel. Dat het daarmee ook enorm moeilijk is om zo te tekenen of te schilderen is oké. En het is echt moeilijk. Ik check zelf vaak of ik vindt dat een (oude) kunstenaar op dit gebied echt goed bezig is (of was, natuurlijk), door te kijken hoe hij of zij jonge kinderen schildert. En dan met name of ze een’echte’ lach hebben neergezet. Daar valt menigeen fluks door de mand!  En vol dedain een beetje gaan lopen doen alsof het ook geen ‘belangrijke’ onderwerpen zijn, dat is dan niet meer dan een heel flinterdun smoesje. (Bekijk de Frans Hals hierbij maar eens. Die kon ’t, kinderen of dronken mensen, tanden gepoetst of niet, dat maakte niet uit. Het is ‘echt’. En lees verder na de afbeelding.) 

Linke soep

Juist dat maakt dat ik dan zelf op het scherp van de snede werk. Te midden van het lawaai, de percussie, de muziek, het geduw en getrek in een menigte, die geen idee heeft dat ik daar aan het werk ben, en daar trouwens ook even helemaal geen boodschap aan heeft: het lijkt op het proberen midden in het oog van een orkaan te blijven. Als dansen op een koord. Maar daar – in midden – is het heel erg stil. Ook al zwiept de draaimolen je woest in de rondte. Ook al snateren er intussen mensen tegen me aan. Ik snater dan altijd lustig terug, zij het op de automatische piloot. (Dat je het weet.) (Lees verder na de afbeelding.)

Spontaan

Daar ligt de bron vanwaar de eigen creativiteit op komt zetten. Daar houdt m’n denken z’n klep. Geen willen, geen eisen, geen angst. Nooit enig idee waar het heen gaat. Vrijheid. Dat moest je eigenlijk eens gaan proberen te zien in de werkstukken, die nu eenmaal toevallig veel festiviteiten en toevallig kinderspel lijken te vertonen. Ik heb nooit tijd om schaduwen uit te werken, ik moet het hebben van lijn en kleur. het lijkt zo vaak alleen maar vrolijkheid. Maar vertil je niet aan de ogenschijnlijke oppervlakkigheid van de onderwerpen. Echt leven, dat schijnt mij haast ondraaglijk licht te zijn. Het is alleen het enige dat er toe doet. Weet ik zeker. (Lees verder na de afbeelding.)

Koester

Soms werk ik heel klein, op A4 formaat met inkt en wat kleur (slecht weer, teveel mensen op de been, of gewoon een beetje moe). Soms sleep ik m’n verf mee en groter papier, echt geinig als het regent of waait, kun je lachen. Je wilt ook niet weten wie of wat er allemaal overheen kan lopen of fietsen als de werkstukken liggen te drogen op de grond. Groter dan zo’n 75 x 55 cm lukt me niet: er is gewoon geen tijd genoeg om een moment te ‘pakken’ als ik op nog grotere formaten zou werken. Klein of groot, het zijn wel allemaal flarden optimaal leven. Om te koesteren. (Lees verder na de afbeelding.)

Per ongeluk verslaggever

Zo kom ik als vanzelf terecht bij allerlei festivals en evenementen, waarvan ik dus een soort beeld-verslag van maak, maar dat is zelden de intentie. Vergis je niet.  Grappig, dat wel. Beetje dringen met de fotografen. Als enige met een kwast. En als je me met een brede grijns en soms half (mee) dansend ziet schilderen: dat is van het pure plezier, dat ik de kans krijg om zo te mogen werken. Het zegt niets over de moeilijkheidsgraad ervan – want lastig is het – maar een pijn is fijn. (Lees verder na de afbeelding.)

Maar ook – jottem! 

(Of hoor ik jou nu denken: ‘Daar ben ik allemaal veel te nuchter voor’?)

Hierbij: Bepaald een uitdaging: de draaimolen van de Parade, bij de feesten van Amersfoort 750, 2009. Diverse details van de A4 werkstukken die ik daar maakte, binnen het kader van moeilijker-kun-je-het-jezelf-als-tekenaar-niet-maken. Bovenaan een ’toevallig’ portret van een toevallig model.

Meer: bekijk dus nu m’n galleries, zoals die van de Dias Latinos.