Weet waar je je aan vast moet houden – Maria Roosen in KAdE

Weet waar je je aan vast moet houden – Maria Roosen in KAdE (deel 1)

(Toets op ‘lees meer’ voor correcte weergave) 

Weet waar je je aan vast moet houden – net zoals dat kleine tentje van Maria Roosen dat momenteel bij haar solo-expositie in Kade te zien is – aan de grond, stevig met haringen aan alle kanten verankerd aan de basis, de aarde, de moeder kennelijk, als je al die rond-gebuikte glazen melkkannen ziet – veel en ontvankelijk en betrouwbaar tegelijkertijd. Kamperen is toch altijd al terug naar de natuur, en Maria Roosen heeft haar eigen geliefde tent ook nog laten verkleinen tot een kinderformaat. Veilig vastgehouden – aan wat er zo fragiel lijkt, maar zo voedend is – daar waar het hoort. Je moet dat vertrouwen maar hebben.

Vuur

Ook als het misgaat in het leven. Nog zonder ook maar een stuk info gelezen te hebben begreep ik: hier is een vrouw die weet van weduwe worden. En als alles zwart is, waar tast zij dan naar? Naar de elementen die de wereld, de aarde biedt. Vuur, hout, kleur, boom, vruchten, vuur, vrouw, man, en oh ja, vuur. Haar vuur brandt een vorm (van glas), een kleur (in hout), haar vuur brandt in de sensualiteit tussen vrouw en man. En het is zichzelf – als een bal van vuur wanneer zij het voedt met een bol vervlochten stekelige braamtakken. Zo elementair is vuur, dat zelfs Mozes er God in zag toen hij bij zijn brandende braamstruikje kwam (video. Van Maria, niet van Mozes). (Lees verder na de afbeelding.)

Pluk!

En als volle vruchten van moeder aarde zijn ze overal, uit bomen, van tafels, in bedden – te plukken en te genieten, de borsten, de penissen. Man en vrouw, daar komt zij rond voor uit, Maria Roosen, de twee elementen waar alles uit is opgebouwd. Bouwstenen ja, die vind je overal in haar werk. (Lees verder na de afbeelding.)

Maria

En of ze nu gedoemd is door haar naam, of gewoon zo snugger is – die voedende moeder, de aarde, die melk en vruchten met ons deelt: Maria Roosen toont ook haar verfijnde gezicht: dat van ‘de’ Maria – dat is vrouw – zonder schuld. Glashelder, goudeerlijk. Getooid in een ‘Roosen’-krans. Dat is een oud gebed, langs een kralensnoer, maar in werkelijkheid is het een groet – een erkenning dus. Bekijk het maar eens een beetje psychologisch. Iedere kraal opnieuw, moment na moment. Net zoals de onschuldjes van Anton Heyboer precies dezelfde erkenning zijn. Dat is natuurlijkheid. Hoe lacherig je daar ook over zou doen, probeer je dat maar eens een moment in te denken: on-schuld. Dat trek je niet langer dan een moment. (En lees dan ook nog verder na de afbeelding.)

…

(Maar dat moment hebben we nu dus binnen.) De natuur draagt ook geen schuld met zich mee, al daagt Armando dat gegeven nog zo uit. Schuld, dat doen we zelf. Denken is hier een heel dingetje. Hetzelfde moment dat we dat loslaten, ophouden een ander of onszelf daarmee te belasten, zijn we weer terug bij ‘oer’. Terug bij de elementen waar Maria Roosen het zo geweldig mee doet. Ga in Kade, bij Maria, genieten van leven. Het is er zo vruchtbaar, de zaadcellen zwemmen er in het rond. (Lees verder na de afbeelding.)

Hierbij: Werk van Maria Roosen in Kade. En kijk bij de gallery Lust for life.  Onschuldjes van Anton Heyboer.

Meer: Maria Roosen tot 7 -1 – 2018 met Vuur in Kunsthal KAdE in Amersfoort. Lees meer over Maria Roosen op deze site. (Vanaf 30 december.) Armando. Anton Heyboer. De Muze van Brancusi.

Voor X.