Het zijn maar duiven – streetlife

Het zijn maar duiven – streetlife

(Toets op ‘lees meer’ voor correcte weergave) 

Het zijn maar duiven – streetlife: ‘Volgens mij is homoseksualiteit nog veel gewoner in de dierenwereld dan we al denken’, zei een binnenstadbewoonster net tegen mij: ‘Bij mijn stadsduiven ook’. Niet dat ze die ‘heeft’, ze zijn er gewoon, de duiven, en met haar scherpe opmerkingsgaven volgt zij hun leven al zo’n jaar of zeven. En ik volg de verhalen, de ene nog mooier en dramatischer dan de andere.

Shakespeare is er niks bij

Duiven, daar kijk je niet naar om normaal gesproken, maar inmiddels willen Mia de mus, van Anton Koolhaas, en de tekeningen van Peter Vos ook al niet meer uit mijn hoofd (zie link hieronder), en dat zijn net zulke ‘gewone’ vogels. Deze dame schildert en tekent dieren op allerlei manieren, en haar verhalen over – bijvoorbeeld – de duiven die zij ontmoet zijn hilarische en indrukwekkend tegelijkertijd. Ze heeft geen zin of tijd om ze op te schrijven echter – er moeten tuinen worden ontworpen, dus ik heb er een ‘gejat’ en vertel het hier na.

Vliegende ratten? 

Mamaduif, gaat in de verhalen al zeker zeven jaar mee, en ze moet al veel ouder zijn, minstens het dubbele. Vele nesten heeft ze opgevoed. Wonend onder de toren waar al enkele jaren de gruwelijke ‘slacht’valken leven, en waar recentelijk ook nog een zee-arend hoog overvloog, is dat geen sinecure. Haar absolute geliefde was Pinguinduif, prachtig getekend, maar helaas overleden, we hebben hem de pijp aan Maarten zien geven – in een vensterbank aan de overkant. Mamaduif ging nog vaak naast hem zitten, om hem te verzorgen. Echte liefde. Duivenliefde. 

La Mama

Ze is heel goed met haar jongen en nesten, vandaar de naam Mama. Als treurige weduwe kreeg ze even een ‘fling’ met Wittevleugelpunt, de drammer waar ze geen behoefte aan had, maar ze is nu al een jaar met de prachtige, jeugdige Hermes, waar ze toch alweer een nest mee heeft gekregen, ze is niet uit het veld te slaan, de bejaarde dame. Maar het is niet haar grootste liefde, dat is aan alles te merken… En dat zijn dan de dieren waar je je aan ergert, terwijl hun poten afsterven van afsnoerende stomme stukjes draad, die je op de grond laat vallen. Dat je het maar weet.

Niet iedereen heeft ze allemaal op een rijtje

Intussen: ‘Ze snappen er soms niks van, Pippa is al niet goed in z’n hoofd, dat had z’n pa ook, Wittevleugelpunt. Ze zitten te snavelen die twee – hij en z’n vriend, hapjes te geven aan elkaar, en dan denkt de ene, ga jij nou op de grond liggen, (want dan wordt het wat) maar de andere denkt dat ook… en dat wordt dus niks. Maar intussen zijn ze al wel weer een jaar bij elkaar.’

Blue

Misschien is het meer zo van: ‘er zijn geen vrijgezelle vrouwtjes’, maar er kwam ook een blauw-geringde vliegduif langs, Bluey, verdwaald. Voor hen is de enige manier om te overleven zich zo snel mogelijk bij de stadsduiven aan te sluiten, maar ze zijn streetwise gesproken analfabeet. Bluey dacht dat vast ‘O. die vindt mij aardig!’ van Pippa, terwijl Pippa dacht: ‘Eindelijk, nu heb ik ‘haar’ gevonden!’ Een hem onder de ‘vleugel’ nam, zeg maar. Iets te zeer – toen zij een hij bleek maakte dat al niet meer uit.

Liefdesperikelen

Pippa, zijnde de zoon van een bepaald niet snuggere, en bij uitzondering niet-vreedzame vader (Wittevleugelpunt) probeerde het ook al aan te leggen met oude dame Mama(duif), ‘wat bepaald niet geapprecieerd werd.’ Veel vrienden levert hun huisstijl ze niet op.

Zijn dulle pa zat ook altijd al achter Mama aan, hoe getrouwd ze ook was, en er waren felle oorlogen met haar geliefde Pinguïnduif – zelfs toen die al was wezen zieltogen en een beetje stumperig ergens op een vensterbank (helaas in ons zicht) uit elkaar lag te vallen, met vaak nog de steeds liefdevolle La Mama naast zich. 

Plot twist

Ik let niet goed genoeg op bij de verhalen die me verteld worden, want er ontgaan mij hele Oedipus-schandalen en Shakespeariaanse drama’s, maar deze heb ik er nog net tussenuit kunnen pikken: 

het is heel goed mogelijk dat Wittevleugelpunt zelf een kind van Mamaduif is – Ai…

Hierbij: Sid, een portret in enkele lijnen, de kroonprins in Duivenland, zoon van Mamaduif en Pinguinduif, die op een dag met zijn zusje in de dakgoot verscheen. Flink en met mooie grote ogen, al hadden ze aanvankelijk wel (jeugd) puistjes, maar die verdwenen – zoals het zou moeten. Helaas, de slechtvalk zag er een dikke kluif in – al Sid kwam terug – met een gebroken staart en gebroken poot. Ze waren handtam, dus: dierenarts, verzorging in huis, en weer opgelapt, maar dat met die poot zat niet goed, en uiteindelijk is Sid verdwenen, infecties waarschijnlijk. Snik. En we hadden zulke ambities met hem, zie de tekening van Jessie Eileen Straathof. Hier vind je meer werk van haar hand.

Meer:   Zonder Mia – het hele verhaal van Anton Koolhaas, en mussen van Peter Vos Lees ook Hommelig. En meer over Peter Vos op deze site: Ach de liefde…