Weet je hoe ik mijn kunst maak?

Weet je hoe ik mijn kunst maak?

(Toets op ‘lees meer’ voor correcte weergave)

Weet je hoe ik mijn kunst maak? Het is alsof het leven zichzelf eventjes condenseert in lijntjes en lijnen, in kleuren en vegen
in de weerkaatsing van het licht van het witte papier dat voor me ligt.
En dat die tekentjes, door zich spontaan te rangschikken al dansend verdichten, in telkens andere samenhangen. Omdat ik ze de kans geef: in die enkele momenten dat het me lukt om zelf helemaal open en spontaan te zijn. Weg, alle conventies. Voor even.
Dan tonen ze iemands gezicht, iemands lach, dan weer ons gesprek, of een paar dansers, dan weer iets heel anders – waarvoor het kennelijk het juiste moment is – om op mijn papier eventjes het jasje van een vorm aan te nemen. Zoals je zelf een vorm bent, die het leven heeft aangenomen. Voor even. 

(Lees verder na de afbeelding.)

To live or not to live

Zo mag ik soms – als een kleine magiër – zelf ook met mijn toverstokjes vol kleur, èven, hier en daar, het papier aan raken, en zo dat wonder opnieuw zien ontstaan. Verder niets – het leeft wel voort.
Het zijn maar piepkleine aanrakingen, zelfs Michelangelo’s grote schepper in de Sixtijnse kapel raakt de vinger van zijn Adam amper aan. Maar hoe meer lijntjes en lijnen, en kleuren en vegen er bij zouden komen, hoe meer dat – wat het leven is – bedolven raakt. Bedolven onder oordelen, en vooropgezette meningen, onder mijn eigen ideeën. En dan sterft het af.

Hierbij: Details van De laatste klaproosjes III, acryl op papier, 70 x 50 cm. 

Meer: kijk bij gallery Tuinatelier. En kijk hier: Eempodium