De kunst van het klokkijken

De kunst van het klokkijken

Schoonheid zit ‘m in de kleinste hoekjes, dat blijkt maar weer. Je moet alleen wel iemand tegen het lijf lopen die zich plotseling begint af te vragen of er een systeem zit in op welke momenten de twee wijzers van de klok elkaar overlappen. En dat meteen begint uit te puzzelen. M. C Escher lijkt mij ook zo iemand. Nu te zien in Het Fries Museum (zie link onder).

Ja dus. Daar zit een systeem in. En er zijn heel wat meer mensen die zich zoiets afvragen. En, onafhankelijk van elkaar, de schoonheid van dat ritme ontdekken. Zet in een grafiekje hoe die wijzers van de klok dat doen, en dan is dat gewoon mooi om te zien. Niet per se mijn soort van kunst, zoiets lijkt mij iets meer voor de warharige uitvinder in de film Back to the future, maar wel gewoon mooi. En helemaal – als je M. C. Escher er op loslaat, ga maar kijken in Leeuwarden. En Escher gaat vervolgens ook nog eens extra los met het ‘sollen met zulke onomstotelijke zekerheden’. Wat een feest!

(Lees verder na de afbeelding)

Stiekem

Gelukkig zijn er meer kunstenaars dan alleen Escher die daar van uit hun dak gaan. Veel kunstenaars uit onze tijd bijvoorbeeld, maar ook de oude islamitische kunst waar Escher gek op was. Alleen ik niet, maar zèlfs in ‘mijn soort van kunst’ miegelt het stiekem toch van de ritmes en patronen. Bloemen, planten, bomen, sneeuwkristallen, ze houden zich allemaal keurig aan hun eigen onderliggende ritmes en patronen. In de vorm, maar ook in de tijd. Neem de kleine bloem hierbij, de fijnstraal (erigeron). Ik zou ‘m voor een madelief hebben gehouden, maar ik weet beter nu. Hoe onopvallend ook, ik weet zeker, als ik hem ga onderzoeken klopt zijn (of haar) opbouw als een bus. (Jammer, ze hebben dit jaar de ‘ijsbeer’ in maart niet overleefd, weet je nog? De ijskoude wind uit het noorden? Maar deze tekening, die heb ik tenminste nog.) (Lees verder na de afbeelding)

Escher en Mondriaan

Escher was daar gek op, patronen. En Piet Mondriaan is daar ook zo van onder de indruk geweest. Een chrysant heeft hij al schilderend, heel precies bestudeerd. Het is nog maar de vraag of dat niet de grondslag van al zijn verdere werk is geweest. Niets dan ritmes. En onze beentjes dan, die doen net zo keurig van stapperdestap, onze hartjes doen van klopperdeklop, als al die ritmes geluid gaven was al het leven een enorme kakofonie van klanken, een percussieband van gigantisch formaat.

Kunst

Niet geschapen door mensenkluifjes. Maar kunst die zichzelf – zo maar – manifesteert.   Hoe dat kan? Ik moet daar maar niet teveel over nadenken, daar gaat m’n bol zo zeer van doen…

Hierbij: Details van m’n fijnstraal, zie meer uit de tuin in gallery Tuinatelier.

Meer: Info van Het Fries Museum – Escher op reis, t/m 28 oktober 2018. Lees of luister: Mondriaan begrijpen op deze site.