Een handkus voor Co Westerik
Een handkus voor Co Westerik
Hij is dood. 10 september. Hij was 94 jaar. Zijn allerlaatste werkstuk De handkus hangt nu bij het Boijmans van Beuningen in Rotterdam. En er komt een grote expositie aan (zie link onder). De man, die stilletjes en rustig, onverstoorbaar, mijn hele leven lang heeft zitten poeren en stoken in alles wat mij vaag en onbewust gebleven was. Wat ook het lawaai en de afleiding van de dagelijkse dag was: je zag ergens een ‘Westerik’ – en je werd meteen weer op het andere been gezet: dit is er ook nog! Hij wist je trefzeker het gevoel te geven dat er meer is tussen hemel en aarde, en dat is goed. Ongrijpbaarheid, oerangsten, onmacht, kwetsbaarheid, hoe hard je ook loopt en hoe hard je ook brult: ze zijn onontkoombaar. Niet alles ligt in je macht. En zet je daar maar eens mee uiteen. Hij legde de vinger altijd wel weer aan de pols. En op de zere plek. (Lees verder na de afbeelding)
Een handkus als afscheid
Niet vergeten. Dat is wat Co Westerik, vanaf een zijlijn van mijn leven, onverstoorbaar in mijn oren bleef fluisteren. Onvoorwaardelijk toegewijd schilderde hij ons eigen zachte, levende vlees, dat tegelijkertijd weerloos – en doordrongen van geestkracht is. Het raadsel van het bestaan. En dat je daar dan even voor moet gaan zitten.
(Lees verder na de afbeelding)
Hierbij: De handkus van Co Westerik, 1984.
Meer: In het Boijmans van Beuningen in Rotterdam is nu zijn allerlaatste werkstuk te zien: Een bijna gesloten ooglid, maar dan van binnenuit gezien. En lees hier over de expositie van 9 februari t/m 26 mei 2019. Voor het enerverende Snijden aan gras moet je in het Stedelijk in Amsterdam zijn, die is al heel lang weg uit de trein. Zelf snij ik me nog het meest aan papier, van die lekkere hele lange halen – ook heel fijn.
Geef een antwoord