I dance because I do not trust words – Juli Dans

Natuurlijk kun je niet tekenen bij zo’n intieme dansvoorstelling – van vader en dochter – als die van afgelopen zaterdag in de Melkweg. Dansen om contact te zoeken. De rits van de tekenetui opendoen, dat geluid alleen al zou alles kapot kunnen maken. Plus, het is stikkedonker. Maar het was tantelizing. Dus dan maar blindelings.

In de woorden van Ben Wandelen:

Samurai

Dochter Kaori voelt zich door haar westerse dansopleiding en -carrière soms een vreemde in haar Japanse lichaam én komt ook nog eens om in haar vele vragen. Vader Hiroshi is daarentegen een man van weinig woorden én zijn Hara hangt nog gewoon waar een Japanse Hara hoort te hangen… duidelijk lager dan het zwaartepunt van zijn dochter. Haar dans komt echter letterlijk uit haar tenen. Hij vindt The Magnificent Seven met Yul Brynner beter dan het orgineel van Akira Kurosawa… The Seven Samurai is hem simpelweg te lang. Als je dit moeilijk kan volgen zat je vast niet naast mij op het schellinkje… Marjan Pennings wél; zij zat te tekenen…

Aardig

En in deze kritiek in de Theaterkrant kan ik mij, en nu spreek ik voor mijzelf, ook heel aardig vinden. In je ‘hum’ zijn, dat is volgens mij gewoon Oud-Hollands voor Hara. Nou ja, een beginnetje dan. Maar een goed begin.

Hierbij: enkele van de tekeningen.